Και λέει ο Ποιητής
«η λίγη γνώση που ενεργεί, αξίζει περισσότερο από την απλόχερη γνώση που αδρανεί»
Μερικές στιγμές...
Όλη μας η Ζωή είναι χαραγμένη σε μερικές στιγμές...
άλλες φορές ευχάριστες, άλλες φορές δυσάρεστες και είναι αυτές που μας κάνουν να θυμόμαστε ότι είμαστε ζωντανοί.
Γιατί οι περισσότερες στιγμές της ζωής μας είναι "άτο
νες"...Δεν χαρακτηρίζονται παρά από μια απαθή συνήθεια...
Δεν έχουν χρώμα και ήχο, δεν έχουν μυρωδιές, εικόνες, φαντασία, ευγένεια…
Είναι απλά μια γραμμή ίσια, στην πορεία της ζωής, χωρίς διακυμάνσεις, χωρίς ενδιαφέρον…
Δεν έχουν χρώμα και ήχο, δεν έχουν μυρωδιές, εικόνες, φαντασία, ευγένεια…
Είναι απλά μια γραμμή ίσια, στην πορεία της ζωής, χωρίς διακυμάνσεις, χωρίς ενδιαφέρον…
Το κίνητρο για να νιώσουμε Παρόντες μέσα στην ζωή μας, είναι να έρθουν κάποια δυσάρεστα ή κάποια ευχάριστα γεγονότα, για να κάνουν την γραμμή της καρδιάς να φύγει από την ισάδα της, να έχει ύψη και βάθη…Να «κουνηθεί» βρε αδερφέ…
Να ένας έρωτας, να μια επιτυχημένη εργασία, να ένα απόκτημα, να ένα ταξίδι, να ένας χωρισμός, να μια μικρή μάχη, μια μικρή νίκη…
Στιγμιότυπα ζωής…Είναι αυτά που της δίνουν κίνηση μέσα στην απάθειά μας…Είναι αυτά που δίνουν λίγο χρώμα στην ζωή μας, για να ξεφύγουμε από το άσπρο-μαύρο!
Όμως η αληθινή μας φύση είναι να είμαστε Ένα με τη Δύναμη που εκδηλώνεται μέσα από το ατέλειωτο φάσμα των δονήσεων και των νόμων, των χρωμάτων και των σχημάτων, των οσμών και των ήχων όλης της Δημιουργίας. Δεν υπάρχει τίποτα από το οποίο να είμαστε διαχωρισμένοι.
Η Δύναμη της Δημιουργίας δεν μπορεί να εκφράζεται μόνο σε στιγμιότυπα ζωής…
Απλά δεν έχουμε χρόνο να σηκώσουμε τα μάτια μας, από τον «θάνατο»…Εστιασμένοι εκεί, πάντα εκεί…περιμένουμε το «κάτι» που θα μας αποσπάσει την προσοχή μας από το «εκεί»…
Το κοιτάμε συνεχώς…έτσι μας έμαθαν...΄Όπως μας έμαθαν επίσης ότι όταν κοιτάς συνεχώς τον «θάνατο», θα καταφέρεις να ξεγελάσεις και να ελέγξεις την Ζωή…
Κοιτάω αυτό το ανθρώπινο μελίσσι…Και παίρνουν φωτιά τα πλήκτρα!
Τα ζώα δεν έχουν ανάγκη να υμνήσουν, με έναν τυπικό τρόπο, τον θεό, γιατί ποτέ δεν ξέφυγαν από την Φύση Του…Οι άνθρωποι το έχουν ανάγκη, γιατί έμαθαν να ζουν χωρίς Αυτόν…
Αυτή η απώλεια, αυτός ο διαχωρισμός, μας έχει αφήσει ένα τραγικό σημάδι φόβου…
Εμείς οι άνθρωποι…
Περιμένουμε μερικές στιγμές, για να νιώσουμε τον Θεό…
Και Εκείνος πεθαίνει κάθε στιγμή μέσα μας…και προσπαθούμε να τον ζωντανέψουμε ανάβοντας ένα κερί…να του θυμίσουμε ότι είμαστε εδώ, κοντά του, ενώ αντίθετα θα έπρεπε να θυμηθούμε ότι Εκείνος δεν έφυγε ποτέ από μέσα μας, από τον διπλανό μας, από την Ζωή ολάκερη…
Η Χαρά της Δημιουργίας δεν πρέπει να αναζητηθεί στην γέννηση, όπως και η Θλίψη της δεν βρίσκεται στον θάνατο…
Ο χρόνος που μάθαμε να υπολογίζουμε σαν μια απόσταση μεταξύ γέννησης και θανάτου, χρειάζεται να αποκτήσει την κανονική του σημασία…
΄Η να γίνει αιώνιος ή να μετριέται με τις ανάσες που μας κόβονται και όχι με το αν περνά γρήγορα ή αργά…
Δεν υπάρχει άλλη σημασία γι’ αυτόν τον χρόνο…Δεν μετριέται στις στιγμές…δεν ορίζεται από στιγμιότυπα…
Η Ζωή δεν είναι ένα άλμπουμ φωτογραφιών…ένα σύνολο αναμνήσεων καλών, κακών, που το φυλάς για να μπορείς να το ξεφυλλίσεις και να θυμηθείς…
Η Ζωή βρίσκεται εδώ, μέσα στον Χορό της Δημιουργίας, που διαρκεί τόσο, όσο μπορείς εσύ και χορεύεις μέσα του…
Υπάρχει ο κόσμος που εξελίσσεται μέσα στην Δημιουργία, μέσα στα χρώματα, τους ήχους και τα αρώματα…Το ότι ο κόσμος δεν το ξέρει, δεν σημαίνει ότι αυτό δεν συμβαίνει…
Αρκεί να πάρουμε τα μάτια μας από τον φόβο…
Αρκεί να δώσουμε την προσοχή μας στον Εαυτό μας και όχι στο μικρό «εγώ»…Εκείνος χορεύει, το «εγώ» απλά ντρέπεται να χορέψει, θέλει να είναι «καθωσπρέπει»…Οι αρετές του Εαυτού μας, ο εγωισμός μας και τα στιγμιότυπά μας…κάπου ανάμεσα θα θυμηθούμε ότι ο Θεός μας προσκαλεί κάθε μέρα σε έναν «Χορό» που δεν έχει βήματα, αλλά Καρδιά…
Να έχεις Καρδιά για να Αγαπάς…Αυτή δεν είναι μία απλή στιγμή της ζωής…
Είναι η ίδια η Δημιουργία, ο ίδιος ο Θεός που χτυπάει αδιάκοπα μέσα μας, μέσα στον καθένα μας, σε έναν ρυθμό, του οποίου τον ΄Ηχο ξεχάσαμε να αφουγκραστούμε…
΄Ισως κάνουν πολύ θόρυβο οι άλλοι…Μα αυτό που αφουγκραζόμαστε χρειάζεται αφτιά μέσα στα αφτιά μας…Γιατί πρώτα το αφουγκραζόμαστε μέσα μας και μετά μπορούμε να το αφουγκραστούμε και στο κάθε τι!
Και λέει ο Ποιητής
«η λίγη γνώση που ενεργεί, αξίζει περισσότερο από την απλόχερη γνώση που αδρανεί»
Χαλίλ Γκιμπράν
Βάσω Νικολοπούλου
Αλέκος Χρυσόπουλος
ΠΗΓΗ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.